Maria Danielak przywraca magię światu, który wydaje się wierzyć już tylko w rozum i postęp technologii. W jej obrazach odnajdujemy subtelną, niepokojąca atmosferę, w której miesza się mistyka z codziennością, świat duchowy ze światem martwych przedmiotów. W stworzonym przez nią świecie malarskim, choć na wskroś współczesnym, odnajdujemy cytaty z twórczości Lovecrafta, okultystyczne artefakty, rytualne gesty, wykonywane przez smukłe dłonie przedstawionych postaci (z których wiele stanowi autoportret artystki). Króluje tu nastrój melancholii, oczekiwania, smutku, tęsknoty, a może wręcz wyobcowania z otaczającej nas rzeczywistości.
W obrazach Marii Danielak, szczególnie tych powstających w 2019 roku, szczególną rolę zaczyna odgrywać świat natury. W europejskiej kulturze (tak w malarstwie jaki i literaturze) leśna gęstwina od zawsze stanowiła scenerię dla spotkań konspiratorów, sabatów czarownic, dawała azyl magom i wiedźmom, stanowiła idealną przestrzeń, w której można było odprawiać magiczne rytuały z dala od wścibskich spojrzeń niewtajemniczonych laików. Wchodząc do lasu, człowiek szukał utraconej jedności z naturą. W pewnym sensie, do tej tradycji nawiązuje Maria Danielak, która swoich współczesnych magów, nowoczesne wiedźmy i modernistycznych okultystów przedstawia w mrocznej, leśnej scenerii. Należy jednak zwrócić uwagę że, pomimo zainteresowania magią i światem zjawisk paranormalnych, malarstwo artystki pozostaje niezwykle mocno związane z otaczającą ją na co dzień rzeczywistością. W lesie z jej obrazów próżno szukać egzotycznych gatunków drzew, powyginanych pnączy czy też wybujałych, przerośniętych paproci, osłaniających zakapturzone postacie. Artystka ucieka od fantastycznej malowniczości, nie pragnie nadawać swoim przestawieniom nieautentycznej aury tajemniczości. Zamiast tego, ukazuje nam prawdziwych ludzi: siebie samą i swoich znajomych, pozujących w teatralnych przebraniach, ucharakteryzowanych. Widz na pierwszy rzut oka jest w stanie zidentyfikować scenerię typowego, polskiego lasu sosnowego. Ważnym wydarzeniem z życia artystki, które wpłynęło na temat jej ostatnich prac, stała się bowiem budowa obwodnicy w pobliżu jej domu rodzinnego i związana z tym wycinka drzew. Danielak przedstawia widzowi niszczycielski wpływ współczesnej, technologicznej cywilizacji na świat natury, ukazuje bezduszne, betonowe wiadukty wdzierające się siłą na święty teren lasu, martwe drzewa, których śmierć bardzo boleśnie współprzeżywają bohaterowie jej obrazów.
Maria Danielak jest samoukiem, nigdy nie ukończyła ASP. Podstaw malarstwa uczyła się na kursach przygotowawczych, przede wszystkim jednak sama doskonaliła swoją pasję do sztuki i stopniowo, dzięki ciężkiej pracy ale też, być może, wrodzonemu talentowi, wypracowała niezwykle charakterystyczny, łatwo rozpoznawalny styl malarski, u którego podstawy leży budzący podziw warsztat, doskonała znajomość anatomii, stosowanie zaskakujących rozwiązań kompozycyjnych i nieoczywisty sposób kadrowania rzeczywistości. Danielak maluje miękko, unika ostrych linii, okrywa swoje przedstawienia całunem ze światła i mgły, który nie tylko nadaje im charakterystyczną atmosferę tajemnicy i niesamowitości, ale też przywołuje skojarzenia z najlepszymi tradycjami polskiego impresjonizmu. Przede wszystkim jednak, twórczość artystki stanowi najlepszy dowód na to, że doskonałe malarstwo swój początek zawsze bierze z serca, urzeczywistnia się poprzez gesty sprawnej dłoni i dzięki zawartej w nim prawdzie, pozostawia trwałe piętno na odbiorcy.
– Marcin Krajewski
Porównując świat do spektaklu teatralnego można by stwierdzić, że nasze uniwersum jest sceną, a ludzie aktorami. Transponując to porównanie na działalność artystyczną Jarosława Radla warto zastanowić się, czy jego abstrakcyjne obrazy nie stanowią osobistego przedstawienia natury, intymnej kosmologii, a powstające wcześniej, figuratywne, monumentalne kompozycje nie odnoszą się do aktorów dnia codziennego?
Jarosław Radel, obecnie doskonały dydaktyk, uzyskał dyplom w pracowni prof. Mariana Czapli – twórcy, który mimo rozwoju sztuki awangardowej l. ‚70 i ‚80 XX w., nie porzucił malarstwa figuratywnego, lecz umiejętnie czerpał zarówno z dokonań kolorystów jak i teorii unizmu czy konstruktywizmu, równocześnie zachowując pewnego rodzaju sacrum w swoim malarstwie. Podobne wrażenie szacunku dla historii sztuk wizualnych, w połączeniu z czujnością i analizą współczesnego świata, można odnaleźć w dziełach Jarosława Radla.
Ta atencja, z jaką malarz podchodzi do tradycji (niewykluczająca przecież nieustannego rozwoju własnej formy wypowiedzi artystycznej) wydaje się stanowić źródło pogłębionej autoanalizy warsztatu, dokonywanej przez artystę oraz jego rozważań na temat kondycji współczesnego człowieka. Wielkoformatowe obrazy Jarosława Radla przedstawiają ciała kobiece, często o rubensowskich kształtach, zapraszając widza do dyskusji na temat ideału kobiecego piękna, które na przestrzeni wieków nieustannie się zmieniało. Czy pewnego rodzaju unifikację tego ideału, tak odmiennego w różnych epokach, można nazwać teatralną maską, za którą kryje się emocjonalny, skomplikowany, zasłaniający swoje prawdziwe „ja” – śmiertelnik? Monumentalne kompozycje figuratywne Jarosława Radla wykonane zostały niezwykłą techniką. Niektóre z przedstawionych postaci, kunsztownie wyrysowane pastelą, przesłonięte zostały woalem barwnej, transparentnej farby, co nadaje im aurę tajemnicy. Inne – podkreślone są swobodnym, niekiedy wręcz ekspresyjnym sposobem malowania. Warto zwrócić uwagę na zastosowany przez Jarosława Radla niezwykle ciekawy zabieg formalny: użyte zostało w nich papierowe podobrazie przytwierdzone do tradycyjnego płótna.
W kolejnych latach Jarosław Radel poddał analizie nie tylko postać ludzką, ale również otaczającą go naturę. Płótna, na pierwszy rzut oka, sprawiają wrażenie kompozycji abstrakcyjnych, ukazanych w monochromatycznej tonacji. Jednak po bliższym przyjrzeniu się obrazom uważny widz dostrzeże w nich zarys drzew lub bałwany morskich fal. Oglądając kompozycje Jarosława Radla można odnieść wrażenie, że są to w istocie nokturny, podkreślone ciemną barwą użytych farb. Mikrokosmos, zobrazowany na płótnach, może stać się przyczynkiem do jednej z najstarszych dyskusji, jaka toczyła się wśród filozofów i estetyków, a mianowicie: czy sztuka powinna naśladować naturę, a jeśli tak, to w jakim zakresie? Czy malarstwo powinno odwzorowywać jej doskonały wizerunek, a może czerpać jedynie z procesów jakie w niej zachodzą?
Zespół Pragalerii
OFERTA GALERII: LINK
Zwierzęta Jakuba Niewdany, zarówno te groźne, jak krokodyle, nosorożce, goryle, czy też egzotyczne i nieoswojone zebry lub majestatyczne sowy, zachwycają bogactwem koloru i mistrzostwem syntezy formy. Artysta, każdy z opracowanych modeli, przygotowuje w wielu wersjach barwnych. Nosorożce z serii podróżniczej mienią się żółcieniami, turkusami i wabią oko ostrą czerwienią, a ich rogi błyszczą najprawdziwszym złotem. Szerokie korpusy Dużych Sów często zdobią złote piórka, delikatnie wyrysowane cienką linią, przywodzące na myśl dekoracyjne, egzotyczne, motywy ornamentalne. To porcelanowe cacka, kruche, kolorowe, mieniące się złotem i platyną, które pobudzają łowiecki instynkt myśliwych-kolekcjonerów i stanowią bezkrwawe trofeum, piękną i szlachetną alternatywę dla wieszanych na ścianach wypchanych głów.
Inspiracją do powstania cyklu animalistycznego stała się podróż do Rwandy w 2014 roku, podczas której Jakub Niewdana pracował jako wolontariusz w szkole dla niewidomych dzieci w miejscowości Kibeho. To właśnie w tym kraju rzeźbiarz po raz pierwszy zetknął się na żywo z twórczością ludowych artystów afrykańskich, a jego szczególną uwagę przykuły figurki zwierząt, które masowo sprzedawane były turystom na niemal każdym stoisku lokalnych targów. Odnalazł w nich świeży, egzotyczny, odmienny od europejskiego sposób myślenia o formie rzeźbiarskiej i zupełnie nowy sposób opracowania kształtów.
Podczas tworzenia modeli rzeźb, Jakub Niewdana dąży do maksymalnej syntezy formy i uproszczenia kształtu. Sowy, niezależnie od wielkości, przypominają jednolity blok w kształcie odwróconego trapezu, w którym zaznaczono duże oczy i zarys dzioba. Delikatna i miękka w rzeczywistości grzywa zebry wykonana jest z pojedynczego, masywnego, niemal geometrycznego pasa ceramiki. Żółwie to płaskie okręgi z wypustkami łap i głowy. Dekoracja malarska stanowi integralną część modelu, jest nierozerwalnie związana z figurą, dopełnia dzieło, dopowiada widzowi szczegóły anatomiczne portretowanego stworzenia, ułatwiając jego identyfikację. Z jednej strony, w tym działaniu odnajdujemy dalekie echo naiwnej twórczości afrykańskich artystów ludowych. Z drugiej jednak, co z pewnością ważniejsze, poprzez dążenie do maksymalnej syntezy formy, odrzucając detale, które rozpraszałyby niepotrzebnie uwagę widza, Jakub Niewdana stara się uchwycić uniwersalną prawdę o ukazywanym zwierzęciu.
Ceramiczne rzeźby krakowskiego artysty, które prezentujemy w niniejszym katalogu, stanowią namacalny dowód na to, że twórczość Jakuba Niewdany przepełniona jest nie tylko ogromną kreatywnością, mistrzowskim warsztatem rzeźbiarza – ceramika, zrozumieniem anatomii jak również unikatowych cech „charakteru” prezentowanych modeli, ale również niepozbawiona jest dużej dozy poczucia humoru. Zwierzęta Jakuba Niewdany puszczają do nas oko, wywołują uśmiech na twarzy, stanowiąc jednocześnie kolekcjonerski obiekt pożądania!
– Marcin Krajewski
Nie wyobrażam sobie tworzenia bez Natury.
Bliskość wody, przestrzeni, ciszy. Potrzebuję tego do skupienia, wyłuskania z siebie tego co ważne i prawdziwe. Kilkakrotnie próbowałam zmieniać pracownię – te nieudane próby zawsze kończyły się frustracją i rozdarciem. To doświadczenie silnego oddziaływania na mnie danego obszaru było i jest w mojej twórczości ważnym wydarzeniem. Moje pejzaże nie są jedynie opowieścią o krajobrazie. Stanowią pewna całość, którą ja tworzę razem z nim i w nim. Maluję więc o symbiozie. Wplatam w to jednak konsekwencje i doświadczenia, które mnie spotykają. Nasącza je to pewnego rodzaju ambiwalentnym napięciem, które nie przeraża, a uspokaja i intryguje.
Nie ulega wątpliwości, że Natalię Szynal łączy ze światem natury szczególna, niezwykle osobista i bliska więź. Artystka od dzieciństwa mieszka w niezwykle urokliwej wsi na Pojezierzu Drawskim. Odizolowana od pędu współczesnego świata, zamknięta w niezwykle malowniczej enklawie, w swoich obrazach i fotografiach uwiecznia doskonale jej znane jeziora, linię horyzontu, którą może poprowadzić z zamkniętymi oczami.
Pod względem formalnym, malarska twórczość Natalii Szynal stanowi wyjątkowo interesujący przykład nowoczesnej reinterpretacji tradycyjnego tematu pejzażu. Artystce udała się niezwykle trudna sztuka zatrzymania w pół drogi – w jej płótnach możemy wciąż rozpoznać elementy, które zakotwiczają to malarstwo w świecie przedstawieniowym – linię horyzontu, zasnute mgłą jezioro, majaczący w tle las. Z drugiej jednak strony, w obrazach Natalii Szynal odnajdujemy charakterystyczny dla sztuki abstrakcyjnej sposób budowania kompozycji. Malarka patrzy na świat przez pryzmat linii i plam barwnych, rozważa ich wzajemny stosunek, dokonuje syntezy, wyciąga esencję z rzeczywistości. Dążąc do osiągnięcia absolutnej harmonii w dziele sztuki redukuje zbędne elementy przedstawiania, aż w końcu na powierzchni płótna zaistnieje poetycka metafora pejzażu. Ten świat, który Natalia Szynal kreuje w swoich obrazach, cechuje szczególny dualizm. Odnajdziemy w nim kontrast pomiędzy realizmem i abstrakcją, miękkością i ostrością, biologią i geometrią. Artystka buduje kolejne plany przy pomocy żywych barw, piętrzy jedna nad drugą miękkie, rozmywające się na krawędziach, horyzontalne plamy koloru, uzyskuje hipnotyzującą, wciągającą widza głębię. Z drugiej jednak strony przecina tą zamgloną scenerię precyzyjnie wytyczonymi cięciami linii podziałów. Ostre linie, poziome i diagonalne, wprowadzają w obrazach Natalii spokój, harmonię i ład, charakterystyczny dla abstrakcji geometrycznej, którego próżno szukać w wiecznie zmieniającym się, płynnym świecie biologii i natury.
Rzeczywistość, która otacza malarkę na co dzień, stanowi dla niej nie tylko nieustanne źródło inspiracji tematycznej. Natalia Szynal patrzy na otaczające ją środowisko przez pryzmat własnej wrażliwości, w swoich kompozycjach zamyka nie tylko znany jej doskonale krajobraz, lecz również, a może przede wszystkim, uczucia i stany emocjonalne, które towarzyszą jej podczas tak intensywnego, nieustannego kontaktu z naturą. Właśnie dlatego, pomimo ogromnych formatów płócien jej, nasycone mocnym kolorem, kompozycje cechuje wyjątkowa atmosfera intymności i subtelny liryzm.
Marcin Krajewski
Luminacje, co do zasady, to nieustające refleksje. Rozważania Pawła Krzywdziaka dotyczące grafiki, zarówno w kontekście użytych matryc, samego medium, jak i budowania wieloaspektowych cyklów, przybierają niezwykle efektowną formę wizualną. Jego prace graficzne, pomimo, iż wykonane na dwuwymiarowym arkuszu papieru, noszą również cechy trzeciego wymiaru. Artysta samodzielnie tworzy z nich przestrzenne instalacje, lub też powierza to zadanie królowej nauk: matematyce, stosując skomplikowane algorytmy.
Ten, kto nigdy nie próbował, nie wie jak niezwykle trudne jest wykonanie prostego rysunku na płycie graficznej i jak długi i precyzyjny jest proces powstawania matrycy. Znaczenie w grafice warsztatowej ma każdy detal, rodzaj użytego rylca, głębokość nacięcia, długość czasu trawienia płyty, precyzja twórcy. Ten ostateczny obraz, który zostanie odbity na arkuszu, pozostaje ukryty do samego końca. Paweł Krzywdziak, zafascynowany tradycyjnym warsztatem graficznym, z uwagą studiował miedzioryty dawnych mistrzów, m.in.: Albrechta Dürera, Hendrika Goltziusa, Giovanniego Battisty Piranesiego (na co wskazuje prof. Krzysztof Tomalski). Studia te doprowadziły artystę do opracowania autorskiej wersji systemu szrafowania oraz do rozważań nad granicą medium, jakim jest grafika warsztatowa.
Paweł Krzywdziak podjął heroiczne zmagania z ograniczeniami, jakie niosą ze sobą tradycyjne techniki graficzne. Opracował cykl „Zasady”, wykonany w technice wypukłodruku, którego matryce zostały wcześniej wycięte laserowo. Czy zastosowana technologia, pewnego rodzaju przekroczenie medium, daje pełną kontrolę twórcy nad ostatecznym efektem pracy? Wie to tylko sam artysta. „Zasady” to zestaw 511 arkuszy, wykonanych właśnie w technice wypukłodruku, które dzięki specjalnemu algorytmowi są zestawiane w cykle graficzne. Czy tak całkowite zawierzenie technologii doprowadziło do stworzenia opus magnum? Na pewno pozwoliło na otwarcie się tej dziedziny sztuki na innowacyjne metody.
Twórczość Pawła Krzywdziaka to wyjątkowe połączenie pewnego rodzaju hołdu, oddanego wielkim mistrzom rzemiosła, jak również śmiałej wizji przyszłości oraz możliwości technologicznych, które dotychczas miały za zadanie służyć człowiekowi, a obecnie mogą również być sprzymierzeńcami sztuki.
Zespół Pragalerii
Ekosystem to podstawowa jednostka, w której żyje człowiek. Będąc jego częścią, przyobleczoną w ciało, może go napędzać, budować, niszczyć. Homo sapiens – biodynamiczna maszyna – skrywa pod skórą skomplikowany układ. W swoich rzeźbach Sylwia Caban odsłania przed nami to, co kryje się pod cienką warstwą chroniącą organizm. Idealnie wyrzeźbione mięśnie jej modeli wchodzą w groteskową symbiozę z rozrastającym się niemal organicznie gąszczem zepsutych trybików, niedziałających kół zębatych, pozbawionych swojej podstawowej funkcji fragmentów maszyn. Technologia wdziera się siłą, wykształca nowe człowieczeństwo, dehumanizuje i deformuje. Jednocześnie w rzeźbach Sylwii Caban rozpoznajemy antyczne posągi, w stanie, w jakim zachowały się do czasów dzisiejszych, pozbawione głów i członków reinterpretacje starożytnych figur. Kultura Greków i Rzymian pozostawiła po sobie nie tylko zabytki rzeźby czy architektury, ale przede wszystkim stworzyła podwaliny europejskiej myśli humanistycznej, filozoficznej i estetycznej. W twórczości artystki można odnaleźć syntezę tych dwóch postaw, która doprowadziła do osobistych wniosków, sukcesywnie eksplorowanych.
Przestrzeń twórczą, w której się znajduję, a z której wywodzą się powstałe obiekty, nazywam „technorealizmem”. Technorealizm, to forma działania twórczego, która przetwarza i korzysta, składa i demontuje, przedmioty powstałe w procesie masowej produkcji w celu opisu codzienności. Przedmioty, których używam, chociaż popsute, niosą znaczenie. Jest to więc recykling formalny i emocjonalny – odnoszący się także do pamięci. Jest to forma pamiętnika lub archeologia dnia codziennego. W swojej metodzie twórczej Sylwia Caban korzysta z przedmiotów znalezionych. Zbiera i akumuluje, włącza w obręb przedstawienia gotowe obiekty lub wspomnienia o nich, emocjonalne wrażenia, jakie wywoływał bezpośredni z nimi kontakt. Interesują ją szczególnie, produkowane masowo, wytwory współczesnej cywilizacji technologicznej. Obiekty posiadające jedno, konkretne zastosowanie, ale dopiero w tej szczególnej, osobliwej fazie istnienia, gdy przestają już spełniać swoją rolę, stając się czymś pomiędzy odpadem a artefaktem o interesującym wizualnie kształcie. Poprzez włączenie ich w obręb dzieła sztuki artystka nadaje im nowy kontekst i nową wartość, pozwala im znów służyć ludzkości. Recykling zmienia się w upcykling. Dlatego rzeźby Sylwii Caban powstają z materiałów kojarzonych ze współczesnym społeczeństwem konsumpcyjnym, takich jak plastik czy aluminium. Inne, mniejsze figury, tworzone w nawiązaniu do dużych „form recyklingowych”, bywają wykonane w brązie, tradycyjną metodą odlewniczą.
Nie ulega wątpliwości, że twórczość rzeźbiarska Sylwii Caban jest silnie zakorzeniona w kulturze i sztuce antyku. Fascynacja nagim, męskim ciałem o idealnych proporcjach, nawiązania w tytułach dzieł do postaci z greckiej mitologii, nawet technika odlewu na wosk tracony (znana co prawda już przez wcześniejsze cywilizacje, lecz udoskonalona przez mieszkańców Hellady) – wszystko to kieruje uwagę widza ku początkom europejskiej cywilizacji. Artystka nie skupia się jednak wyłącznie na doskonałości formy. W starożytnej Grecji obnażone ciało uosabiało ponadczasowe wartości, stało się nośnikiem wyższych idei, wizualną reprezentacją piękna i dobra. Również figury Sylwii Caban kryją w sobie istotne, ważne społecznie treści. To prawda, że artystka czerpie z kultury antycznej, sięga po motywy chrześcijańskie, przywiązuje wagę do tradycji zarówno pod względem tematyki, jak również metody pracy. Przede wszystkim jednak, pozostaje silnie zakorzeniona we współczesności, a narracja, którą prowadzi, odnosi się do człowieka żyjącego dziś – w epoce technologii, maszyn i nadprodukcji obiektów zbędnych, skazanych na popsucie i kumulowanych w sposób niemal szaleńczy na kolejnych wysypiskach. Ecco Homo! Oto Człowiek! Coraz bardziej uzależniony od stworzonej przez niego samego technologii, rozdarty pomiędzy naturą i tradycją, z których się wywodzi, a jego marzeniami o nieustającym postępie. Sylwia Caban zerka w przeszłość, ale tak naprawdę – interesuje ją to, co dopiero przed nami. Najistotniejsze staje więc pytanie: „Dokąd zmierzamy?”.
Marcin Krajewski
Obrazy Kuby Janysta drżą, pulsują od koloru, hipnotyzują widza iluzją ciągłego ruchu. Płótno przypomina nam ekran telewizora, bo nie sposób nie dostrzec w jego formach nawiązań do zakłóceń, jakie pojawiają się, gdy tracimy sygnał satelitarny i postacie z naszego ulubionego serialu lub programu nagle rozmywają się, ulegają deformacji aż w końcu pochłania je całkowicie biały szum. Paradoksalnie, Kuba Janyst ustawia więc w centrum przedstawienia to, co normalnie stanowi margines, aberrację, ukazując nam piękno, które kryje się w zakłóceniu i deformacji pierwotnego imago. Co równie zaskakujące, choć obrazy Janysta, często wręcz agresywnie, atakują nasze zmysły (kolorem, nieprzerwaną dynamiką, częstotliwością drgań) to w ich formach odnajdujemy również coś, co wpływa na nas uspokajająco, co pobudza do kontemplacji. Dzieje się tak być może dlatego, że pozornie chaotyczna rzeczywistość przedstawienia, wtłoczona w ciasny kadr, ograniczona czterema bokami krosna, konstruowana jest według ścisłych, rygorystycznych zasad. Artyście udaje się więc niemal niemożliwa do osiągnięcia sztuka: przedstawia chaos kontrolowany, bałagan uporządkowany, który, choć męczący na co dzień, na powierzchni płótna ukazuje nam swoje wizualne piękno, swoje pociągające i intrygujące oblicze.
Pod względem formalnym, obrazy Kuby Janysta kryją w sobie równie ciekawy paradoks. Na przestrzeni ostatnich kilku lat, artysta wypracował autorską, unikatową technikę malowania. Na powierzchni płótna, posługując się pędzlem i krawędzią szpachli, pieczołowicie łączy ze sobą pasma farby, bardzo gęsto splata kolejne włókna, nakłada jedna na drugą wiązki koloru. Dzięki temu, jego obrazy nie tylko charakteryzują się tak ciekawą, unikatową, reliefową fakturą, ale przede wszystkim artyście udaje się osiągnąć iluzję ruchu, ciągłej zmiany. Proces nakładania farby na płótno jest żmudny, powolny i niemal mechaniczny, co stanowi nawiązanie do automatyzacji współczesnego świata i odnosi się do zdobyczy technologicznych – w tym druku 3D. Pomimo tego (i tu właśnie kryje się ów niezwykły paradoks) gotowe obrazy sprawiają wrażenie niezwykle lekkich, impresyjnych, jakby powstawały w ciągu kilku chwil, bez odrobiny wysiłku. Artysta sięga często również do iluzjonistycznych rozwiązań, wypracowanych przez pionierów op-artu, ukrywając w przedstawieniu zarysy geometrycznych figur, które szczególnie wyraźne stają się dla widza dopiero oglądane z pewnej odległości lub pod konkretnym kątem. Sposób ekspozycji obrazów Kuby Janysta jest tutaj kluczowy. Jego płótna charakteryzują się bowiem formą otwartą – ich odbiór i oddziaływanie emocjonalne na widza ulega zmianie w zależności od tego, w jaki sposób zostaną powieszone (obrazy mogą zostać zorientowane na różne sposoby, przekręcenie płótna o 90 stopni wpływa na zmianę kierunku przepływu drgań), jak padać będzie światło, jaki dystans musi przebyć spojrzenie odbiorcy i pod jakim kątem na nie patrzymy.
Malarstwo Kuby Janysta stanowi najlepszy dowód na to, że nie trzeba koniecznie malować obrazów figuratywnych, aby trafnie opisać otaczającą nas rzeczywistość. W płótnach artysty odnajdujemy syntezę współczesnego świata, który nie zasypia i nie milknie nawet na moment, wypełnionego milionami sprzecznych komunikatów, rozedrganego, pędzącego, świata nadmiaru treści, którego mieszkańcy nieustannie bombardowani są kolejnymi informacjami. Artysta wyciąga esencję z rzeczywistości, tworzy wizualne reprezentacje męczącego szumu informacyjnego, który na powierzchni płótna nagle przybiera zaskakująco piękną, wręcz zjawiskową formę. Nie czyni tego jednak, na szczęście, ze śmiertelną powagą. W jego artystycznej postawie wyczuwalna jest ironia, a może nawet lekka kpina. Kuba Janyst, pół-żartem, pół-serio, puszcza oczko do widza i, zgodnie z tytułem jednej z wystaw, kieruje do niego doskonale znany wszystkim komunikat: „Prosimy nie regulować odbiorników!”.
Marcin Krajewski
Mariusz Libel od zawsze (zarówno w czasach słynnej grupy Twożywo, jak i obecnie) porusza w swojej twórczości tematy społeczne i filozoficzne. Artysta wykorzystuje wieloznaczność słów, za którymi zawsze kryją się ważne pytania egzystencjalne, ujęte w charakterystyczną, typograficzną formę. Mariusz Libel zestawia ze sobą frazy o różnorodnym znaczeniu, dokonując ich dekonstrukcji, co daje odbiorcy możliwość samodzielnego odczytania treści oraz opowiedzenia się po stronie, którą uzna za właściwą. Co istotne, w pracach artysty nie odnajdziemy tylko jednej, prawidłowej odpowiedzi na zadane pytanie. Widz, bez strachu o niezrozumienie, niepoprawność polityczną, lub brak wiary może udzielić odpowiedzi tylko sobie lub też wejść w zbiorową dyskusję ze społecznością, w której żyje. Twórczość Mariusza Libla nie ma bowiem w swoim założeniu być kontrowersyjnym komentarzem do rzeczywistości. Sztuka artysty jest czuła i wrażliwa na problemy społeczne, percepcję człowieka i doświadczenia życiowe, każdego kto będzie z nią obcować, podobnie jak on sam jest wyczulony na relacje i wymianę intelektualną z drugą osobą. Jest to szczególnie widoczne w metodzie pracy twórczej artysty, który często działa kolektywnie, pracując w grupach artystycznych: Pinokio, Twożywo, Niczero, lub wspólnie z innymi ludźmi świata artystycznego, jak: Urszula Pieregończuk czy enenek.
ZOBACZ OFERTĘ: Mariusz Libel / Kolaborcja z Urszulą Pieregończuk / Grupa Twożywo
Inspiracje do moich obrazów czerpię z połączenia dwóch motywów: tego, który powstaje wewnątrz – w głowie, oraz zewnętrznego – ze świata wokół. W ostatnich latach głównie inspirują mnie stare fotografie odnalezione w rodzinnych albumach; stanowią one dla mnie punkt odniesienia. Szczególnym doznaniem warunkującym wybór fotografii, z której później korzystam, jest wrażenie świetlistości.
Wioleta Rzążewska przedstawia wizerunki świata, który przeminął bezpowrotnie. Jej obrazy, ze szczególnym uwzględnieniem monumentalnego, dyplomowego cyklu Sto lat! z roku 2017, powstały z inspiracji fotografiami znalezionymi w rodzinnym albumie artystki. Myliłby się jednak ten, kto sądziłby, że jest to proste przenoszenie wizerunku utrwalonego na kliszy aparatu fotograficznego na powierzchnię płótna. Rodzinne fotografie, do których malarka ma bardzo osobisty stosunek, są tylko i aż źródłem inspiracji, pierwszym punktem odniesienia. Wioleta Rzążewska poddaje je niezwykle twórczej reinterpretacji, wprowadza w ich obręb kolor, bawi się światłem, zmienia kompozycję, przekształca sylwetki uwiecznionych postaci.
W obrazach Wiolety Rzążewskiej odnajdujemy rzeczywistość polskiej wsi lat ’50. Obserwujemy małżeństwo, pozujące do zdjęcia z niemowlęciem, orszak odprowadzający młodą parę do kościoła, kobiety w kolorowych chustach, modlące się wokół trumny. Artystka najczęściej przedstawia momenty przejścia, punkty graniczne, wyznaczające trzy fazy życia człowieka, takie jak: narodziny, ślub i wreszcie śmierć. Choć są to wydarzenia, które dotyczą rodziny, to jednak okazują się być również niezwykle istotne dla całej wspólnoty: wyznaczają rytm życia społeczności, stanowią pretekst do spotkania, celebracji i wspólnego udziału w rozbudowanych, przyjętych przez tradycję obrządkach i rytuałach religijnych oraz świeckich. To właśnie scena wznoszenia toastu stanowi najczęściej powtarzający się motyw w twórczości artystki, spajający wszystkie przedstawienia. W obrazach Wiolety Rzążewskiej odnajdujemy więc przede wszystkim opowieść o wspólnym świętowaniu, o społecznej roli tradycji oraz rytuału i wreszcie: potrzebie wspólnoty.
Przemiany, jakim Wioleta Rzążewska poddaje fotografie, na których wzoruje swoje obrazy, najwyraźniej dostrzec możemy w warstwie formalnej dzieła. Linie konturu tracą swoją ostrość, rysy twarzy ukazanych postaci zacierają się, detale rozmywają się w plamach barwnych. Kolor i światło stanowią podstawowe narzędzia, za pomocą których artystka buduję formę. Malarka stosuje kontrasty temperaturowe, zestawia ze sobą kolory nasycone w sposób niezwykle przemyślany. Jak sama mówi, bardzo istotna jest dla niej symbolika kolorów: barwy ziemi to symbol nietrwałości świata doczesnego, błękity – sfera przynależna niebu, czerwień – życie, a fiolet – tajemnica. Właśnie dlatego, świat, który przedstawia w swoich obrazach, jest rozświetlony, lekki, pełny życia a jednocześnie: nierzeczywisty, oniryczny, wypełniony tajemniczą symboliką.
Można śmiało zaryzykować stwierdzenie, że, dla bardzo młodego widza, rzeczywistość z płócien artystki może wydawać się odległa, czasem nie do końca zrozumiała. Jednak ci nieco starsi odbiorcy spoglądają na nią z sentymentem, nostalgią, a nawet tęsknotą. Obrazy Wiolety Rzążewskiej budzą w nich wspomnienia, skojarzenia z miejscami, przedmiotami i doświadczeniami z życia własnego lub najbliższej rodziny. Pomiędzy widzem a stworzonym przez nią dziełem bardzo często zawiązuje się niezwykle intymna relacja, wynikająca z przyjemności, która kryje się we wspominaniu. Dzieje się tak być może dlatego, że niezwykle osobista i poruszająca jest również relacja, łącząca Wioletę Rzążewską ze światem i ludźmi których przedstawia.
Marcin Krajewski
Malarstwo jest dla mnie formą ekspresji, za pomocą której mogę podzielić się swoimi wewnętrznymi przemyśleniami. Stanowi ono również sposób pokazania złożoności ludzkiej natury. Mało interesuje mnie piękno zewnętrznych form. Chcę, by w płótnie kryło się coś nienazwanego, niewysłowionego. Interesuje mnie jakaś głęboka, wewnętrzna, święta esencja. To, czego najgorliwiej szukam w malarstwie, to pokusa wcielania się w ciała i dusze mocą reinkarnacji. Szukam drogi, która nie będzie jałowa. Chcę odkryć to, czego przedsmak mam już w swoim wnętrzu: jak góralskie dziecko, które usłyszawszy o morzu, pragnie zanurzyć się w fale.
Ogromne, niezwykle malarskie płótna Małgorzaty Majerczyk przede wszystkim uwodzą nas kolorem i unikatową ekspresją. Widz, który staje przed jej monumentalnymi kompozycjami, nieuchronnie wciągany jest do wnętrza przedstawienia. Malowane szerokim gestem, półtransparentne plamy koloru kłębią się, przypominając morskie fale lub parę wodną, z której delikatnie wyłaniają się zarysy ludzkich postaci. Czasem, aby je dostrzec, musimy mocno wytężyć wzrok, przeniknąć przez barwną, mięsistą zasłonę koloru. Kiedy indziej widoczne są na pierwszym planie, choć prawie zawsze postać ludzka w jej sztuce pozostaje ulotna, ekspresyjna, sugestywna, daleka od realizmu. Tak naprawdę bowiem jest to malarstwo głęboko zainteresowane człowiekiem, jego kondycją, przeżywanymi stanami emocjonalnymi i wreszcie – niezbywalną, głęboko zakorzenioną potrzebą obcowania z innymi. Dla ludzi z płócien artystki samotność oznacza cierpienie.
Pod względem formalnym, malarstwo Małgorzaty Majerczyk balansuje na granicy kilku gatunków i stylów, skutecznie wymykając się wszelkim próbom zaszufladkowania. W jej płótnach odnajdziemy niezwykle śmiało malowane formy abstrakcyjne ale również, wspominane już wcześniej, półrealistyczne postacie ludzkie. Świat przedstawiony w obrazie budowany jest przy pomocy koloru. Używana przez malarkę paleta barwna jest niezwykle szeroka, od czerni, brązów, szarości, przez morskie odcienie niebieskiego i zieleni aż do czerwonych akcentów. Warto jednak zauważyć że, szczególnie w ostatnim czasie, jej obrazy uległy rozjaśnieniu. Wraz z mocnym, jaskrawym kolorem żółtym wlało się w nie jakby więcej optymizmu, romantyzmu i czułości. Pomimo tego, artystka konsekwentnie wciąż czerpie również inspiracje z malarstwa materii, wprowadzając w obręb dzieła przedmioty znalezione. Tworzy kolaże i asamblaże, przykleja do płótna udrapowane, pobrudzone farbą tkaniny. Najważniejsza jest bowiem dla niej ekspresja dzieła.
Można śmiało powiedzieć, że w swoich obrazach Małgorzata Majerczyk przedstawia burzliwy świat ludzkich emocji. Na powierzchni płótna ukazuje tęsknotę, ale również fizyczny kontakt, samotność, ale także spełnienie. Choć w centrum jej malarstwa konsekwentnie znajduje się człowiek, to jednak rozbuchane, często gwałtowne, plamy barwne nie stanowią dla niego tylko tła. Można przypuszczać, że stają się one uzewnętrznieniem stanów emocjonalnych, myśli i lęków, trosk i podniet głównych bohaterów jej kompozycji. Postacie z obrazów Małgorzaty Majerczyk zatapiają się w świecie swoich przeżyć wewnętrznych, zatracają bez pamięci, czasem rozpływają się i nikną widzowi z oczu. Oglądając płótna Małgorzaty Majerczyk musimy zawsze pamiętać o człowieku. Należy nieustannie poszukiwać go wśród kłębów farby, rozpoznawać zarysy jego sylwetki pomiędzy walczącymi o naszą uwagę ekspresyjnymi elementami formy. Musimy chcieć dostrzec w jej obrazach człowieka. Bez tego bowiem nigdy naprawdę nie zrozumiemy malarstwa Małgorzaty Majerczyk.
Marcin Krajewski