„Winnam teraz wyjaśnić, co rozumiem przez pojęcie transfiguracji Odyna. W „Eddzie Poetyckiej”, celtycko-skandynawskiej, a także starogermańskiej epopei będącej wykładem specyficznej kosmologii i kosmogonii Odyn jawi się jako niezwykłe bóstwo. Zazwyczaj pojawia się jako dostojny starzec zbrojny w odpowiednie atrybuty lecz zmieniać się może w przystojnego młodzieńca.
Odyn jest echem odwiecznych tęsknot ludzkości do nieśmiertelności, reinkarnacji i transfiguracji, czyli zjawisk ze sfery ducha a nie materii. Zdeterminowana zasadą przyczyny i skutku materia, z której zbudowany jest człowiek ciąży ołowiem dosłowności a człowiecza materialna powłoka gnije po śmierci w oparach cuchnącego smrodu.
Odyn, z jego niezwykłą transfiguracją jest promykiem nadziei, że ludzkie dokonania i codzienna krzątanina maja głębszy, nierozpoznany sens. Sen o Walhalli, Edenie walecznych Zygfrydów narzuca inny ogląd, odmienną perspektywę na codzienność. To, że Odyn przybiera różne postacie jest jednak niczym wobec jego transfiguracji ze starca w młodzieńca, gdzie odwrócony i zaprzeczony jest czas. To jakaś paradoksalna bifurkacja, której doświadczał Dionizos, a którą poprzez moją sztukę proponuję odbiorcy. Bowiem w każdym z nas jest szczypta trwogi i nadziei, rozpaczy i radości i transfigurującego się Odyna”.
Natalia LL, Tajemnica i drżenie. Transfiguracja Odyna, 3 marca 2008.